Czym w PZH mogły trudnić się osoby, które na wcześniejszych etapach życia zajmowały się twórczością literacką? Jak wynika z przeprowadzonych badań archiwalnych, pomimo wysokiego wyspecjalizowania działalności instytutu, pracowało w nim co najmniej dwoje ludzi o takim doświadczeniu.
Pierwszą była Zofia Wójcicka-Chylewska, która w 1923 roku rozpoczęła pracę w PZH jako kancelistka. Do jej obowiązków należały: „prowadzenie biblioteki i czytelni, statystyka chorób zakaźnych”.
Z wykształcenia była nauczycielką. Przed rozpoczęciem pracy w instytucie zajmowała się pisaniem dramatów (m.in. Dyletanci, Psyche, Las) „wystawianych na scenach polskich”, powieści (m.in. Listy do Pana Boga), tłumaczeniem obcojęzycznych tekstów literackich na język polski oraz dziennikarstwem kulturalnym.
W trakcie plebiscytu na Śląsku była aktywnie zaangażowana w działalność kulturalną propagującą polskość wśród mieszkańców tych terenów (m.in. w prowadzenie amatorskich zespołów teatralnych). W Bibliotece PZH zatrudniona była do 1936 roku, kiedy odeszła na emeryturę.
Od ok. 1940 roku przebywała w Szwajcarii, gdzie zmarła w 1963 roku. Z niektórymi dziełami Zofii Wójcickiej-Chylewskiej można zapoznać się w polskich bibliotekach cyfrowych.
Drugą osobą, która, rozpoczynając pracę w PZH, miała za sobą doświadczenia literackie był Aleksander Szuro. W instytucie został zatrudniony w 1936 roku, a jego zadaniem było prowadzenie Muzeum Higieny.
Z wykształcenia był lekarzem, zatrudnionym wcześniej w kilku szpitalach na terenie Polski. Zajmował się także redagowaniem czasopism (m.in. Ziemia Wołyńska). Przed podjęciem pracy w PZH opublikował kilka powieści (Kult mięśni – powieść wesoła, Wesoły twórca), nowel (Poganin – nowele) i tomików poezji (Igraszki – wesoło-smutne akordy, Bałabuszki – uśmiechy zdrowego człowieka). Był członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich i Związku Dziennikarzy RP. Z dokumentów zachowanych w Archiwum Zakładowym NIZP–PZH wynika, że jednym z motywów powierzenia mu przez dyrekcję PSH funkcji kustosza Muzeum Higieny było jego wykształcenie i doświadczenie w pracy propagandowej (dziś określono by to z pewnością mianem „doświadczenia w PR”).
Już w trakcie kustoszowania opracował i opublikował dwa wydania Przewodnika po Muzeum Higieny. Jako kierownik Muzeum pracował najprawdopodobniej do wybuchu powstania warszawskiego w 1944 roku. W maju 1945 roku został kierownikiem Ambulatorium Filii PZH w Warszawie. Z pracy w instytucie odszedł z końcem 1945 roku. Dalsze losy Aleksandra Szury nie są znane.
Przygotował: J. Kozakowski (Biblioteka Naukowa NIZP–PZH)